1428-1429 жылдары Самарқанд маңында салынған Ұлықбек обсерваториясы орта ғасырлардағы ең үлкен ғылыми ескерткіштердің бірі болып қала береді. Оның негізгі құралы мәрмәр қабырға квадранты болды, оның радиусы 40,2 метр болатын доғасы сол кездегі ерекше дәлдікпен астрономиялық бақылаулар жасауға мүмкіндік берді.

Доғаның ұзындығы 63 метр болатын квадранттың көп бөлігі жер астында 10 метрден астам тереңдікте орналасқан. Екінші бөлім жер бетінен 28 метр биіктікке көтеріліп, бүгінгі күнге дейін сақталмаған мұнараға сүйенді. Меридиан жазықтығында қатаң түрде орнатылған квадрант аспан денелерінің көкжиектен биіктігін және олардың бұрыштық қашықтығын өлшеу үшін қолданылған. Көмекші шкала бойынша берілген мәліметтерге сәйкес, ғалымдар Күннің координаттарын бір доғалық секундта ғана қателікпен анықтай алды-бұл сол кездегі құралдардың көпшілігі үшін қол жетімсіз нәтиже.

Уақыт өте келе бірегей ғылыми нысан жойылды. XVII ғасырдың аяғында обсерватория бөлшектеліп, оның кірпіштері басқа құрылымдарды салу үшін пайдаланылды.

Обсерватория қалдықтарын алғашқы байыпты зерттеу 1908 және 1914 жылдары орыс ғалымы В. Л. Вяткиннің басшылығымен өтті. Археологиялық қазбалар квадранттың сыртқы қабырғасы мен негізінің бөліктерін ашты, бірақ олар айтарлықтай нәтиже бермеді. Тек 1941 жылы академик М. Е. Массон обсерваторияны зерттеуді жалғастырды, ал 1948 жылы жұмысты В.А. Шишкин аяқтады, ол негізгі құралдың қалдықтарын тапты.

Yandex аудармашысының көмегімен аударылған